ŠETNJA PO DUBROVAČKIM SELIMA: Tuda se sadilo slatke šipke, šipke sladune

Tuda se sadilo slatke šipke, šipke sladune. Oni zreli krupnim plodom u jeseni, tamo pri kraju rujna, o Miholju. Veselje bijaše osladiti se onim im kao grimiz crvenim zrnima. Domaćica ih opet dva po dva vješala ispod grede da tu budu drag ures u blagovaonici i do Nove godine. Šipkovim se plodom darivalo i susjeda i prijatelja. Nagrađivalo se dječje usluge. Na onim mjestima, osim slatkih šipaka, rasli i poluslatki šipci. Zvalo ih se zamorski šipci ili zamorci. Zru u listopadu.

Tada zamorci bubre. Zelena im boja ploda zrelo žuti. Ona što u podne gleda rumeni se ljepše od jabuke upijajući blagu jesensku svjetlost sunca što se sve jače naginje pučini. Ljuti šipci povukoše se iz neposredne blizine seoskih domova, pa se nešto dalje nastaniše, baš ondje gdje drugi ne bi mogli opstati, jer je u ljutu škripu njihovo boravište, stanište. Vrijednost ploda ljutog šipka cijenilo je pučko ljekarstvo, pa ga selo radi toga čuvalo. Tri su sitnice, koje se oko šipkovih stabala i njihovih plodova pletu, neobično drage.

Odbačenim korama plodova svih šipaka jesen odvajkada šara najsmionije slike po seoskim putovima i ulicama. Onda vrapci zimi u njihovim krošnjama. Soko vreba vrapce, a oni na nj, napadača, paze iz gole, bodljikave krošnje. Pa kokoši pod šipkom. Ljeti se hlade u arabesci njegove sjene. Zimi se tu skrivaju od ko košara. Nekada oko šipaka cvjetali carevići koje domaćica pred gospodarom tu skrivala.